'Je hebt gedaan waar je het beste in bent: bekritiseren in stilte. Dat is jouw specialiteit. Vanuit de hoogte van jouw moreel overwicht op ons allen doe je niets anders dan in stilte bekritiseren en oordelen. Je doet dat niet uit boosaardigheid, misschien doe je het zelfs niet opzettelijk, je doet het echter wel met groot raffinement. En of je het doet! Jij oordeelt over ons. En wij schieten altijd tekort.'
*****
Alessandro Piperno kreeg in 2012 de Premio Strega voor De onafscheidelijken, het tweede boek in een tweeluik over de familie Pontecorvo. In Vervolging werd vader Leo door het vriendinnetje van zijn zoon beschuldigd van misbruik. Van de ene dag op de andere verdwijnt hij uit het leven van zijn vrouw Rachel en zijn twee zonen Filippo en Samuel. Hij trekt zich terug in het souterrain en het voorval wordt doodgezwegen. Dat laat littekens na, zo blijkt nu.
In De onafscheidelijken zijn Samuel en Filippo dertigers. De eerste schrikt terug van lichamelijk contact met zijn eigen verloofde en verloor veel geld; Filippo daarentegen komt zeer goed overeen met de dames (hoewel iets minder met zijn eigen echtgenote) en heeft een succesvolle tekenfilm gemaakt. Helaas nemen radicale moslimgroeperingen aanstoot aan een van de scènes. Hun moeder Rachel tracht steeds goed te doen, maar gaat gebukt onder haar eigen karakter, van nature geneigd schuld te zoeken bij zichzelf en haar naasten, en krampachtig vasthoudend aan de joodse familietradities.
Eigenlijk is Rachel de tragische ster van het boek, als schepper, bijna dertig jaar terug, van 'de sfeer van groteske, krankzinnige geslotenheid, waar het hele gezin mee behept is.' De twee broers, de onafscheidelijken, hebben uiteindelijk alleen elkaar, en zelfs die relatie kan niet volledig open zijn. De contouren van de littekens worden in De onafscheidelijken pijnlijk zichtbaar. De manier waarop Piperno ze beschrijft is quasi perfect.
In De onafscheidelijken zijn Samuel en Filippo dertigers. De eerste schrikt terug van lichamelijk contact met zijn eigen verloofde en verloor veel geld; Filippo daarentegen komt zeer goed overeen met de dames (hoewel iets minder met zijn eigen echtgenote) en heeft een succesvolle tekenfilm gemaakt. Helaas nemen radicale moslimgroeperingen aanstoot aan een van de scènes. Hun moeder Rachel tracht steeds goed te doen, maar gaat gebukt onder haar eigen karakter, van nature geneigd schuld te zoeken bij zichzelf en haar naasten, en krampachtig vasthoudend aan de joodse familietradities.
Eigenlijk is Rachel de tragische ster van het boek, als schepper, bijna dertig jaar terug, van 'de sfeer van groteske, krankzinnige geslotenheid, waar het hele gezin mee behept is.' De twee broers, de onafscheidelijken, hebben uiteindelijk alleen elkaar, en zelfs die relatie kan niet volledig open zijn. De contouren van de littekens worden in De onafscheidelijken pijnlijk zichtbaar. De manier waarop Piperno ze beschrijft is quasi perfect.
De onafscheidelijken van Alessandro Piperno - oorspronkelijke titel Inseparabili. Il fuoco amico dei ricordi - verscheen bij Atlas Contact in 2013, vertaald uit het Italiaans door Rob Gerritsen.
413 blz, isbn 9789020413182
Geen opmerkingen:
Een reactie posten