Op de E6 stak een verdwaalde eland de rijweg over. Hij keek niet eerst links en dan rechts. Hij had dat nooit geleerd. Hij was nooit naar school geweest. De shuttlebus met brandende koplampen en bewasemde ruiten ging in de remmen. 'Shi-i-i-i-i-t', riep de chauffeur.
**
Er zit een verdacht geurtje aan De lachende eland. De Vlaamse uitgeverij Manteau zou op basis van een synopsis besloten hebben het debuut van een Noorse auteur uit te geven, nog voor het in diens eigen land werd uitgegeven. Sten Treland zou een tijdje in Amsterdam en Antwerpen gewoond hebben, alvorens "de voormalige kok naar Italië verhuisde, waar hij in 2005 veroordeeld werd tot drie maanden cel". De biografie op Trelands blog maakt ons ook niet veel wijzer: "This is an example of a page." Komt nog bij dat het boek angstwekkend Vlaams aandoet, en hoegenaamd niet sober Scandinavisch.
Een verdwaalde eland veroorzaakt in Oslo, onderweg naar de luchthaven, een busongeval. Aan boord onder andere een Antwerpse handelaar én Belgische ambtenaren van belastingen en douane. Daarnaast ook een aantal reizigers met bekende achternamen, of toch achternamen die ze delen met de halve Noorse voetbalcompetitie, aangevuld met een Depardieu, een Arafat en een Borg. Dat blijkt voldoende om alarmsignalen te doen afgaan in de hoofden van de Noorse inspecteur Kjerstin Andersen en de Vlaamse aan lager wal geraakte journalist Ruben De Jongh.
Als De lachende eland niet door een Vlaming geschreven is, dan is Sten Treland tijdens zijn verblijf in Antwerpen wel héél sterk besmet geraakt door de Vlaamse thrillermicrobe. Een scène met twee Poolse zware mannen is van het platte soort dat hier in Vlaanderen uit menige pen had kunnen komen. In de vele Noren en Zweden die ik las zou de scène evenwel slaan als een tang op een varken. De lachende eland is geschreven met vaart en humor. Maar dit afdoen als de nieuwe Noorse ontdekking, dat ruikt naar lezersbedrog.
Een verdwaalde eland veroorzaakt in Oslo, onderweg naar de luchthaven, een busongeval. Aan boord onder andere een Antwerpse handelaar én Belgische ambtenaren van belastingen en douane. Daarnaast ook een aantal reizigers met bekende achternamen, of toch achternamen die ze delen met de halve Noorse voetbalcompetitie, aangevuld met een Depardieu, een Arafat en een Borg. Dat blijkt voldoende om alarmsignalen te doen afgaan in de hoofden van de Noorse inspecteur Kjerstin Andersen en de Vlaamse aan lager wal geraakte journalist Ruben De Jongh.
Als De lachende eland niet door een Vlaming geschreven is, dan is Sten Treland tijdens zijn verblijf in Antwerpen wel héél sterk besmet geraakt door de Vlaamse thrillermicrobe. Een scène met twee Poolse zware mannen is van het platte soort dat hier in Vlaanderen uit menige pen had kunnen komen. In de vele Noren en Zweden die ik las zou de scène evenwel slaan als een tang op een varken. De lachende eland is geschreven met vaart en humor. Maar dit afdoen als de nieuwe Noorse ontdekking, dat ruikt naar lezersbedrog.
De lachende eland van Sten Treland - oorspronkelijke titel Den leende elg - verscheen bij Manteau in 2013, vertaald uit het Noors door Kate Feidisen.
333 blz, isbn 9789022328743
Geen opmerkingen:
Een reactie posten