Morris zou te laat arriveren op de ceremonie. Dat hoorde zo voor een man van zijn statuur. Het was per slot van rekening ter ere van hem. Maar hij moest ook weer niet zó laat komen dat het op een gebrek aan respect kon lijken, want gebrek aan respect tegenover mensen die jou willen eren, doet afbreuk aan de erkenning.
***
De Brit Tim Parks woont al meer dan dertig jaar in Italië. De vele ervaringen die hij sindsdien opdeed, deelt hij graag in de vele boeken die hij tot nu toe schreef, zowel fictie als non-fictie. Italië op het spoor bijvoorbeeld, is een amusant boek over de chaos in Italiaanse treinen en treinstations. Eerder verschenen bij De Arbeiderspers enkele moordverhalen rond Morris Duckworth, niet toevallig een Engelse inwijkeling in Verona. Dat Morris een voorgeschiedenis heeft, schept vooral in de eerste hoofdstukken wat verwarring in Parks nieuwe roman, De kunst van het moorden.
Morris Duckworth, naar eigen zeggen een seriemoordenaar (hij voert zelfs conversaties met zijn slachtoffers), is net ereburger geworden van Verona. Hij besluit een tentoonstelling te organiseren rond een thema dat hem wel ligt: de gewelddadige dood. Hij wil zelfs enkele van zijn eigen, al dan niet vervalste schilderijen ter beschikking stellen. Helaas genereert dat voornemen nogal wat aandacht voor hemzelf, zijn familie en zijn Libische maîtresse. Zelfs in die mate dat hij dreigt ontmaskerd te worden als seriemoordenaar.
Jammer van die losse draadjes door Morris' voorgeschiedenis, want verder is De kunst van het moorden een amusant boek, dat op het einde nog spannend wordt ook. Parks laat alle kleine kantjes van de Italianen nog eens de revue passeren (met uiteraard een rol voor de katholieke Kerk). Maar eerlijk is eerlijk: ook de licht pompeuze Brit Morris Duckworth heeft het niet echt makkelijk.
Morris Duckworth, naar eigen zeggen een seriemoordenaar (hij voert zelfs conversaties met zijn slachtoffers), is net ereburger geworden van Verona. Hij besluit een tentoonstelling te organiseren rond een thema dat hem wel ligt: de gewelddadige dood. Hij wil zelfs enkele van zijn eigen, al dan niet vervalste schilderijen ter beschikking stellen. Helaas genereert dat voornemen nogal wat aandacht voor hemzelf, zijn familie en zijn Libische maîtresse. Zelfs in die mate dat hij dreigt ontmaskerd te worden als seriemoordenaar.
Jammer van die losse draadjes door Morris' voorgeschiedenis, want verder is De kunst van het moorden een amusant boek, dat op het einde nog spannend wordt ook. Parks laat alle kleine kantjes van de Italianen nog eens de revue passeren (met uiteraard een rol voor de katholieke Kerk). Maar eerlijk is eerlijk: ook de licht pompeuze Brit Morris Duckworth heeft het niet echt makkelijk.
De kunst van het moorden van Tim Parks - oorspronkelijke titel Painting Death - verscheen bij De Arbeiderspers in 2014, vertaald uit het Engels door C.M.L. Kisling. Voor wie graag de volgorde respecteert: de vorige romans rond Duckworth zijn Nieuwe kleren voor Massimina en De geest van Massimina.
350 blz, isbn 9789029589352
Geen opmerkingen:
Een reactie posten