Ik denk graag dat ik nieuwsgierig probeer te zijn naar anderen zoals ik zou willen dat die anderen nieuwsgierig zijn naar mij, namelijk op een manier die niet veel afwijkt van de oorspronkelijke betekenis van nieuwsgierigheid: zich bekommeren. Ik probeer geen bemoeial te zijn.
***
Een boek over een schlemiel gaat er altijd wel in, zeker als het nog om te lachen is ook. Het hoofdpersonage in De hond - zijn naam komen we niet te weten - verhuist van New York naar Dubai om er de belangen te behartigen van de schatrijke familie Batros, en ook wel om zijn ex te ontlopen. Het komt erop neer dat hij handtekeningen zet wanneer hem dat gevraagd wordt, mails bedenkt die hij vervolgens niet verstuurt, en ondertussen nog tijd over heeft voor een zoektocht naar een andere inwijkeling, de spoorloos verdwenen Ted Wilson.
X. meent dat hij zich voldoende indekt tegen mogelijke misstappen van de Batrossen door middels een stempel naast zijn handtekening alle verantwoordelijkheid af te wijzen. Het staat in de sterren geschreven dat de familie Batros noch de Verenigde Arabische autoriteiten zich daar veel van aantrekken. Veel spanning zit er dus niet in. Wel krijg je een overvloed aan lange, maar wel grappige, redeneringen en opsommingen. Het duurt bijvoorbeeld twee bladzijden en tien paragrafen, inclusief subparagrafen, alvorens hij tot de conclusie komt dat hij zijn schuldgevoel over de slechte behandeling van immigranten in de Emiraten kan afkopen door een maandelijkse donatie aan Human Rights Watch.
Hulde aan Joseph O'Neill voor de tragikomische avonturen van de schlemiel uit Dubai, de inventiviteit en de uitstekende stijl. Beter doen dan zijn vorige roman Laagland is moeilijk, maar De hond komt toch aardig in de buurt.
X. meent dat hij zich voldoende indekt tegen mogelijke misstappen van de Batrossen door middels een stempel naast zijn handtekening alle verantwoordelijkheid af te wijzen. Het staat in de sterren geschreven dat de familie Batros noch de Verenigde Arabische autoriteiten zich daar veel van aantrekken. Veel spanning zit er dus niet in. Wel krijg je een overvloed aan lange, maar wel grappige, redeneringen en opsommingen. Het duurt bijvoorbeeld twee bladzijden en tien paragrafen, inclusief subparagrafen, alvorens hij tot de conclusie komt dat hij zijn schuldgevoel over de slechte behandeling van immigranten in de Emiraten kan afkopen door een maandelijkse donatie aan Human Rights Watch.
Hulde aan Joseph O'Neill voor de tragikomische avonturen van de schlemiel uit Dubai, de inventiviteit en de uitstekende stijl. Beter doen dan zijn vorige roman Laagland is moeilijk, maar De hond komt toch aardig in de buurt.
De hond van Joseph O'Neill - oorspronkelijke titel The Dog - verscheen bij De Bezige Bij in 2014, vertaald uit het Engels door Ton Heuvelmans.
300 blz, isbn 9789023487098
Geen opmerkingen:
Een reactie posten